Over het meisje en het bakje

juni 23, 2015juni 23, 2015Een reactie plaatsen

Voorbereiden. Dat is wat ik doe. Met mijn bakjes eten onder de arm rijd ik overal naartoe. Nee, ik ben geen bezorger. Ik ben een mealprepper.

Wat houdt dat in?

Ik bereid mijn maaltijden altijd voor. Zo neem ik mijn snacks en lunch mee naar mijn werk. Geen boterham met kaas of een krentenbol aan de lunchtafel, maar mijn eigen gefabriceerde salades. Elke avond maak ik die klaar voor de volgende dag. Het is een werkje, maar het levert wel crazy lekkere lunches op. Nu jij weer!

Wat zit er zoal in mijn bakje?

Ik ben een luie prepper. Je hebt preppers die hele zondagen besteden aan de voorbereiding. Snijden van groentes, opbakken van kip, koken van rijst. Alles om maar alvast klaar te zijn voor de rest van de week. Ik vind dat heel knap en supersaai. Want dat betekent dat je veel dagen hetzelfde eet. Bo-ring. Daarom bekijk ik de avond van tevoren wat ik in mijn koelkast heb liggen. Meestal heb ik wel genoeg gekookte bietjes, sla, geraspte wortel, komkommer en tomaatjes ingeslagen. Soms gooi ik daar wat surimi bij. Of bak ik kipdijfilets. Of doe ik een paar scheppen hüttenkäse er doorheen. Als het maar makkelijk klaar te maken is. Mijn snacks bestaan voornamelijk uit tomaatjes met een gekookt eitje. Of een proteïnereep. Die noem ik wel eens gekscherend rape. De gekkie die ik er ben. Dat moet je trouwens niet in het buitenland zeggen, dan wordt je raar aangekeken. Of je vriend wordt aangevallen. Dus doe het niet.

Handig

Eerlijk gezegd. De bakjes zijn echt niet altijd leuk om mee te nemen. En soms baal ik van mijn suffe samenstelling van de dag. Maar het fijne is dat je controle hebt over wat je binnenkrijgt. Men moet door een hele barrière sla voordat er bij mij een pizzaatje ingaat tijdens de lunch. En dit is geen dare, want anders vraag ik wel heel hard om een proteïnerape! Afijn, dit is mijn methode om gezond in vorm te blijven.

Wat zit er in jouw bakkie?

Joe!

Roos

Follow my blog with Bloglovin

Doel zonder keeper

mei 26, 2015juni 1, 2015Een reactie plaatsen

Hatsieflatsie! Doel bereikt.

Mijn lichaam is weer in vorm. Dat heb ik allemaal zelf gedaan. Ik ben degene die, dag in dag uit, als een gek maaltijden staat klaar te maken. Ok, ik lieg. Want mijn lieve vriend heeft me ook heel erg geholpen, door ’s ochtends of ’s avonds lekkere dingen voor me te maken. Maar, ho es, ik at het zelf op! Ik ben wel degene die in de sportschool gewichten door de lucht slingert en zichzelf optrekt (inmiddels met extra gewicht, jongens). Maar ja, ik moet ook degene zijn die dit allemaal volhoudt.

En dat is even wat lastiger dan gedacht. Kelly let niet meer op me. Ik vul trouw mijn eten in, maar het voelt raar. Handje van dit, handje van dat, fotootje van de maaltijd. Niemand die ernaar kijkt in mijn Personal Body Plan app. Ook de foto’s die ik van mezelf moet maken, stel ik lekker uit. En die pie chart die een overzicht geeft van mijn trainingen, verandert van een groene courgette taart langzaam in een rode aardbeienvlaai. Erg lekker, maar dit is niet wat ik wil.

Het wordt tijd voor nieuwe doelen.

Ja, ja, de zomer komt eraan, maar dat wordt niet mijn doel. Nope, niet interessant. Ik bereik bijna de prachtige leeftijd met het mooie ronde getal: 30. Dat is mijn doel. Niet zozeer om die leeftijd te behalen. Ok, ik zal de komende maanden wat vaker van links naar rechts en weer naar links kijken als ik oversteek. Maar daarna wordt het een doel zonder einddatum. Want vanaf je dertigste schijnt het verval in te treden. Superstom. Daar doe je niks aan, maar daar hoef je jezelf ook niet bij neer te leggen. Daarom is dit een doel een ongoing story. En dit is wat ik ga doen:

Van de vier trainingen per week moet ik er minimaal 3 doen. Lekker toch?! Spieren bouwen en energievol de dag starten. Ik zie niet in waarom dit niet te doen is…
Lekker en gezond eten. Daar word ik toch echt het vrolijkst van. Hapjes maken waarvan ik heel veel mag eten a.k.a. knagen.
Meer avondjes met vrienden. Meer lezen. Meer dutjes. Dit is me duidelijk geworden. Door te veel focus op een doel te leggen, vergeet je soms de rest.
Genieten van de zon. Dit is eigenlijk de moeilijkste van de 4, want die garantie kan niemand mij geven.

Nu weet je wat mijn doelen zijn. Welk doel heb jij?

Joe!

Roos

Follow my blog with Bloglovin

Niks pinda’s

maart 11, 2015mei 26, 2015Een reactie plaatsen

“Nee joh, niks bijzonders. Gewoon een beetje bewegen, een stukje chocolade minder eten en je bent er. Zo’n coach is inderdaad handig, maar die had ik niet nodig. Gewoon het plannetje een beetje volgen, that’s it.”

Als ik je dit had gezegd, dan had ik glashard in je gezicht gelogen. Je had dan voor mijn neus een volle pot pindakaas in de vuilnisbak mogen gooien en een dikke plak 85% chocolade erachteraan om mij te straffen. Maar ho! Wacht! Dat hoeft niet, want dit antwoord zal je niet snel uit mijn mond horen.

Dag Pindakaas

Het was alles behalve peanuts. En dat bedoel ik letterlijk, want mijn pindakaas inname is drastisch verminderd met de start van Personal Body Plan (PBP voor luie schrijvers zoals ik). Dat heerlijke goudbruine goedje, wat zo goed past op een stukje banaan, een schijfje appel, een rijstwafeltje, een witte boterham met boter, een vinger, een eetlepel, een hand, paste niet bij mijn doel. Maar ook figuurlijk was het absoluut niet peanuts. Hoe vaak ik PBP heb vervloekt, is zeker niet op één hand te tellen en ook niet op twee. Al die voorbereidingen voor je eten van de week. Elke dag een paar bakjes eten mee naar je werk. Niet meedoen met de gezellige en overheerlijke boterham. Dat is soms wel jammer. Ik heb me ook vaak hongerig gevoeld. Dagen waarin ik zo een zin had om lekker te beuken, alles naar binnen te schuiven… En dan niet zo zeer snackvoer, maar gewoon veel voer. Ken je het coma-eten? Waarbij het enige wat je nog kunt doen, is op de bank liggen en in slaap vallen? Dat! Maar nee, dat ging niet. Ik moest met mijn steeds strakker wordende donder de sportschool in om het enige te vreten wat ik wel mocht: ijzer.

Ijzervreten

Dat vind ik trouwens echt een grote plus aan de afgelopen 6 maanden. Krachttraining geeft zo een goed gevoel. In eerste instantie weet je niet waar je het moet zoeken. Je maaginhoud zoekt langzaam zijn weg naar boven, het zweet staat op je bovenlip en je buigt je in allerlei posities om onder die barbell vandaan te komen. En dan op een dag… bam. Je klapt die stang omhoog, legt ‘m gecontroleerd op de grond, stoft je schouder af en loopt naar een rek waar je je nog eventjes optrekt. True story.

Bij elk nieuwe schema verliep dit op dezelfde manier. Eerst denk je, dat het niet gaat lukken en dan word je sterker. Alles wordt goed uitgelegd met filmpjes en omschrijvingen, alleen begreep ik soms niet precies hoeveel herhalingen ik moest doen.

The Almighty Coach

Daar is je coach ideaal voor. Zij of hij kan je precies uitleggen wat je moet doen. Mijn coach Kelly was echt een grote steun. Ik kon ongegeneerd vragen aan haar stellen en elke dag antwoordde ze me met lieve berichtjes. Soms moest ze me corrigeren, zag ze dat ik te veel had gegeten of niets had ingevuld (wat eigenlijk hetzelfde is in mijn geval) en dan vroeg ze alleen maar hoe mijn weekend was geweest. Ja, het zijn slimme mensen die coaches, want ik gaf dan ongevraagd een hele bekentenis van alles wat ik “stiekem” had uitgespookt. Ik ben zo een slechte leugenaar, dat blijkt ook hier weer uit. Naast de praktische zaken heeft ze me ook heel erg gesteund in het behouden van een focus. Soms wist ik niet meer weet waar ik het voor deed. Kelly gaf me dan weer een focus voor de komende tijd en zo kon ik weer verder.

En nu na 6 maanden? Ben ik een grote gespierde King Kong geworden? Nope! Ik zie mezelf meer als een sterke, soepele, slingeraap met een beter kapsel (zoek ‘m maar op google). En daar heb ik hard voor gewerkt. En daar ga ik mee door, zonder Kelly maar met PBP. Dat zal niks geen pinda’s worden, maar uiteindelijk net zo lekker!

Follow my blog with Bloglovin